|
Ik ben gezegend met twee zussen. Soms heeft een van de twee een geniale inval. Nog leuker is het als de inval wordt omgezet in een daad. Vol spanning wacht ik af en ademloos van eerbied hoor ik aan. De plannen die gesmeed worden, de ideeën hoe alles uit te voeren en dan uiteindelijk: daar is de daad! Ik kan oprecht zeggen dat ik geniet van de genialiteit van mijn zusters. Niet in de laatste plaats omdat het mijn zusters zijn. We hebben dezelfde vader en moeder en elke geniale inval van een van de twee geeft mij weer moed. De hoop laait zogezegd op dat ook ik op een dag een dergelijk slimme inval zal hebben. Ik heb hier complete fantasieën over mag ik wel bekennen. De leukste fantasie is dat mijn slimme idee nog veel slimmer is dan al hun geniale ideeën bij elkaar. Maar tot nu toe is dit slechts een fantasie gebleven zoals de meeste niet-geniaaltjes onder ons wel zullen hebben. De laatste geniale inval kwam van mijn jongste zuster. Uit bezorgdheid over onze 83 jarige moeder schafte zij een z.g. bejaarden-nood-gsm aan. Onder ons gezegd en gezwegen: bij Intertoys kun je die dingen voor je kleuter kopen en dan nog in veel mooiere uitvoering.
Onze moeder kwam afgelopen week bij ons logeren en tijdens een etentje, waarbij ook de buren waren uitgenodigd, liet ze ons heel blij haar nieuwe speeltje zien. Het was dè oplossing voor bejaarde mensen vertelde ze. Een normale gsm is veel te ingewikkeld, maar deze is zó vreselijk eenvoudig. Het apparaatje is een klein zwart dingetje met een stuk of 6 gewone knopjes en één groen knopje waar een telefoonhoorn op staat. Mij leek het dus volkomen duidelijk hoe je het ding moest bedienen: met 1 knopje aanzetten, 1 van de 5 nummerknopjes indrukken en dan op het groene knopje drukken. Fout! Moeder hield bij hoog en bij laag vol dat het ding niet zo werkte, het moest anders. Hoe anders dan, vroegen wij, “dat weet ik ook niet precies meer” antwoordde moeder een ietwat nerveus geworden door ons enthousiasme. Wij waren echter niet meer te stuiten en het zenuwachtige gefriemel van mijn moeder aan dat apparaatje maakte op ons totaal geen indruk meer. We waren net kleuters in de speelgoedwinkel, we moesten en zouden weten hoe dat kleine apparaatje dan wel werkte.
Moeder probeerde eerst nog door te zeggen dat je gewoon op het aan -knopje moest drukken en dan………………..ja, wat dan eigenlijk? Bij mijn man stak het kleine stoute jongetje de kop op. Hij confisqueerde het nieuwe speeltje en hield het uit het zicht van moeder. Plotseling klonk er een vrolijk muziekje door de kamer. De buurman, ook een klein jongetje in zich hebbend, riep enthousiast in plat Betuws “zo, ge hèt ene neie radio gekriege, heur oe wel?” Een ander deuntje volgende het eerste op en zo kwamen er nog een paar. Moeder raakte helemaal geagiteerd want ze begreep er niets meer van. Manlief en buurman rolden haast van hun stoelen van de pret, wat een bejaarden-gsm al niet aan de tafelsfeer kan doen. Uiteindelijk hielp mijn lief moeder uit de droom door uit te leggen dat het oproepmuziekjes waren.
Lief, helemaal los inmiddels, werd steeds balloriger en buurman volgde hem op de voet. “Loat es kieken dà dingske” riep buur en hij graaide het apparaatje uit lief zijn handen. “Moar nu wee’k nog niet hoe ge mot bellen, moe ge niet op dà grune knopske drukken?” vroeg buur. Moeder wist het niet meer en zat met grote ogen naar de twee plaaggeesten te staren. Ondertussen lag het apparaat op tafel en zat mijn lief op de knopjes te drukken alsof het een gokautomaat was, tot we ineens hoorden: “u spreekt met de sos hulpdienst van politie, brandweer en ambulance, wat kan ik voor u doen?” Alsof ze door een wesp gestoken werden hielden de twee plaaggeesten op en zaten naar het apparaatje te staren, bang dat het ding zou bijten of zo. Toen was het mijn beurt. Met een grijns van oor tot oor- het leedvermaak droop van mijn gezicht- zat ik mijn man aan te kijken. Ik mag dan wel niet de genialiteit van mijn zusters hebben, aan humor ontbreekt het me niet. Mijn lief was het eerst bij zinnen en nam een kloek besluit: hij zou de juffrouw van de SOS even uitleggen wat er nu precies aan de hand was. Met een stalen gezicht begon hij uit te leggen dat we een bejaarde dame aan tafel hadden die een nood-gsm had gekregen van één van haar geniale dochters, maar geen idee had hoe het apparaat werkte. Dat hij getrouwd was met een minder geniale dochter van diezelfde oude dame. Mijn grijns verdween ter plekke, maar Lief ratelde voort. Deze genialiteit-ontberende-dochter had geen uitweg kunnen bieden bij de brandende vraag hoe of dat apparaat nu precies werkte. En hij, mijn Lief, had alleen maar hulp willen bieden bij het vraagstuk. Van dit feiten-verfdraaiende-antwoord van mijn Lief had ik niet terug en ik deed er het zwijgen toe. Vannacht heb ik gedroomd dat ik de genialiteitprijs won, ik had een slim idee gehad. In een schitterende jurk betrad ik het podium. Manlief en mijn zusters zaten groen van jaloezie op de eerste rij terwijl ik mijn prijs in ontvangst nam: een nood-gsm voor bejaarden.
Copyright: © Marieke Lambermont 2012
|
