Kleurig Geregeld

Italiaans.

Zoonlief ging op vakantie naar Italië. Voor het eerst met vrouw en kind. Camper gehuurd, zoon achter het stuur en daar vertrokken ze, vol goede moed. In Italië aangekomen deden ze de ontdekking dat Italiaanse muggen minstens zo geniepig zijn als de Nederlandse mug.
Na enkele dagen manmoedig alle aanvallen te hebben afgeslagen werd mijn schoondochter iets minder alert op de zoemende monsters. Het gevolg was een lichaam onder de enorme bulten en ze werd gek van de jeuk.
Onze zoon, de stekende zoemers meer dan beu, besloot langs een huisarts of zo iets te gaan, voor een of ander zalfje tegen die steken. In het dichtstbijzijnde dorp had hij meteen succes: een groot groen verlicht kruis ergens bij een huis. Aangezien er geen torentjes op het huis zaten zou dit vast geen kerk zijn en zoon stapte resoluut naar binnen.
De wachtkamer was leeg en zoon werd heel erg blij. Yes! Geen 30 wachtenden voor u , geen jankende blagen en gillende baby’s, nee: alleen hij. Op zijn “hallo”geroep kwam de dokter aangesneld. Een klein Italiaantje, die nog niet tot de schouders van zoonlief reikte. Nu is dat op zich niet zo vreemd, zoon is 2.05 meter lang.

Onze zoon bezit niet echt een talenknobbel.
Ooit, in de opleidingstijd bij de marechaussee, kregen ze bij een oefening een z.g. bommelding. Zoon nam dat telefoontje aan en de opleider (die voor terrorist speelde) zei het volgende:”in die Ecke ist eine Bombe”. Zoonlief, meteen bereid zijn maten te beschermen, riep :”een bommelding mannen, er ligt een bom bij het hek. Allemaal de hoek in. En die gladiool spreekt ook geen eens fatsoenlijk Nederlands!!” Dit verhaal blijft de jongen de rest van zijn leven achtervolgen en in Italië sloop het weer in zijn gedachten. Er voor wakend geen verkeerde woorden te gebruiken besloot hij over te gaan tot gebarentaal.
De arts nam hem mee de spreekkamer in en zoon zag een grote roestvrij stalen behandeltafel midden in de kamer staan. Meteen schoten alle indianenverhalen die hij in zijn leven had gehoord over buitenlandse artsen door zijn hoofd. Maar de nare bulten van zijn vrouw wonnen het van zijn angsten en hij begon dapper aan zijn betoog.
Hij riep enthousiast tegen de arts:”muscito, prik prik prik, au au au. Brrrrrrrrrrr. “ Ondertussen maakte hij met zijn hand het gebaar van allemaal bultjes en krabben en vroeg vriendelijk :”crème?”ondertussen over zijn arm smerend.
De arts lachte vriendelijk en wees op de muur waar hij een paar schitterende posters van een dalmatiër en een poes had hangen. Zoon wees op de poes, blij een gezamenlijke liefhebberij te hebben ontdekt bij de arts. De verbroedering kon beginnen. De arts lachte weer en wees opnieuw naar de posters en vervolgens op de roestvrij stalen tafel. Langzaam begon het door te dringen tot onze zoon……..

Dag signor de dierendokter.